Toen was geluk heel gewoon

Jan & Corrie Schuit

In 1958 kwam ik voor het eerst op het strand van Zandvoort om tijdens mijn militaire diensttijd vakantie een weekje door te brengen in het strandhuisje (toen nog tent genoemd) van Annie en Lou Polak. Zij stonden voor het tweede jaar op zogenaamde. vrije strand. Een gedeelte van het eerste vak van KVA, waar ongeveer 15 huisjes op de boven en op de beneden rij stonden. Ze vielen onder direct toezicht van een strandopzichter, de gepensioneerde politieagent Jesink.

Hij hield toezicht vanuit een gebouwtje, geplaatst het duin, waar nu toiletunit B staat. Vanuit dat gebouwtje werden de kampeervergunningen en het douchesleuteltje tegen vijf gulden statiegeld uitgereikt. Ook hield Jesink toezicht op de kampeerregels van KVA en was hij zeer streng wanneer kampeerders niet op tijd de toiletemmers leegden.

De toiletten waren onder de politiepost in het duin geplaatst en werden toen beheerd door mw. Vennema en vele jaren later door tante Siska.

Bij de kraantjes aan de douche-palen op het voorstrand, werden emmers water gevuld. De emmers werden geleegd in watertanks, welke op een buitenkast of aan de zijkant van de tenthuisjes waren opgehangen. Jaren later werden vanuit de boven en beneden rij waterslangen uitgerold om water te tanken. Er was in die dagen nog geen sprake van een eigen aangelegd ondergronds waterleidingnet.

De meeste tenthuisje waren uitgevoerd met een dak van tentdoek en ook de afmetingen verschilde sterk. Het kleine tenthuisje van Annie en Lou Polak had als afmeting van 2,75 x 5 meter. Met hun zoontje Dicky ontvingen zij in de vele weekenden heel wat familieleden en visite. Het kwam dan wel eens voor dat er op zaterdagavond 8 mensen bleven slapen. Dan werden de tafels en stoelen opgestapeld, het opklap bed werd uitgezet en luchtbedden opgeblazen.

Met heel veel plezier werd er door familieleden geholpen om het kleine huisje op te bouwen. In die tijd werd het huisje privé vervoerd met het familie transportbedrijf van Mesman. Alle strandhuisje werden afgeladen op het voorstrand, er was toen nog geen sprake dat vrachtrijders over en door het kampeerterrein mochten rijden. De Kampeerders van de huisjes op de boven rij moesten tijdens het opbouwen of afbreken de losse balken, schoten, dakspanten en ook de inboedel vanaf de voorste rij omhoog en bij het afbreken weer naar beneden sjouwen.

In de zestiger jaren, stonden de voorste rij huisje bijna gelijk met het strandniveau, dus geen trappen. Het koken werd gedaan op spiritus primussen, oliestellen of butagas, terwijl de verlichting tot stand kwam met olielampen met de zeer kwetsbare gaskousjes. Enkele tenthuisjes hadden ook al gaslampjes.

Ik kan mij ook nog goed herinneren dat de groetenman, de bakker, de melkboer op het voorstrand kwamen en dat Floor de vis verkocht vanuit twee emmers gedragen met een juk.

In die jaren was het bijzondere gezellig met vele spelletjes op het voorstrand, of de vele voetbal wedstrijdjes tussen twee paaltje met een ploeg van wel 20 man aan de vloedlijn, dit was elk weekend raak.

Vele kampeerders verbleven vanaf begin mei op het strand. Dan gingen de schoolgaande kinderen, tot aan de schoolvakantie, naar een school in Zandvoort. In die begintijd gingen veel kampeerders met de fiets vanuit Amsterdam naar het strand. Niet iedereen kon in die tijd beschikken over een brommer, motorfiets of auto.

De clubtent, net zo groot als een normaal strandhuisje, stond ongeveer vier huisje vanaf de hoek op de beneden rij van het tweede vak en werd als eerste opgebouwd. Menig gevulde koek met koffie of warme chocolademelk zijn verzorgt door tante Beb en tante Leen wanneer er even werd uitgeblazen tijdens het opbouwen of even geschuild voor het slechte weer.

Oom Kees van Houten organiseerde kinderenfeesten waaronder het vermaarde luilak. Vele sportactiviteiten werden door een zeer actieve sportcommissie georganiseerd o.a. de zwemlessen in het zeer koude water van het Riche bad en de federatieve zwemwedstrijden.

Het volleyballen en de jaarlijkse federatieve atletiek kampioenschappen op het voorstrand, voor de club tent. Harry Janowitz was toen de zeer actieve sportcommissie voorzitter. KVA voorzitters waren in die tijd (1958/1980) o.a. o.a. Joop Bosman, Lou polak en Louis Biesbrouck.
Boodschappen werden gedaan, als men geen zin had om naar het dorp te gaan, bij de Sparwinkel, ook wel Toko genoemd, op de plek waar nu het nieuwe gebouw “Mirage ”staat.

Wij hadden het kleine tenthuisje van Annie en Lou in 1969 cadeau gekregen, zij hadden een nieuw huisje geheel bestaande uit hout aangeschaft. Na 10 jaar donateur geweest te zijn kregen wij in 1972 een plaatst toegewezen in het eerste vak op de bovenste rij. Het vrije strandgedeelte was toen al vele jaren toegewezen aan KVA, en was het toezicht overgenomen door Kees Schipper, die in dienst was van de gemeente Zandvoort.

In 1982 werd de Nederlandse kust geteisterd door een springvloed vanuit het noordwesten met windkracht 10 tot 11. Het was net in de bouwperiode van de huisjes bij KVA, niet alle huisjes waren al gebouwd, maar er was toch aanzienlijke schade aangericht. Zo waren er daken weggeblazen en ook hele huisjes hadden het begeven. Bij Bloemendaal is de gehele kampeervereniging Zeemeeuwen in zee gewaaid, het water heeft een hoogte bereikt van 2 tot 3 meter boven het NAP.

Door de hoge golven en de enorme harde wind kwam, wat er nog over was van de huisjes, op het strand bij KVA en Voorwaarts terecht. Het duurde bijna een hele week om het strand op te ruimen.

De kleine club tent werd verplaatst en vervangen door een demontabele houten clubgebouw van ca. 8 x 12 m. op de beneden rij, tussen het tweede en derde vak, direct bij de huidige toilet unit C.

Eind jaren tachtig verviel het gemeentelijke toezicht en werden de duintoiletten bij de politiepost en de duintoiletten tussen het tweede en derde vak door de gemeente afgebroken, daarvoor in de plaats kwamen nieuwe mobiele toiletunits.

Sinds 2002 is dit houten demontabele clubhuis vervangen door een clubhuis bestaande uit vier gekoppelde units en een opslagcontainer.

Met heel veel genoegen hebben wij met onze kinderen, Ingrid, Dennis en nu met onze kleinzoon Duncan al ruim 43 jaar gekampeerd, de laatste drie jaar in een fraai framehuisje tegenwoordig van alle gemakken voorzien.

Wij feliciteren KVA van harte met het tachtig jarig jubileum en wensen, dat er nog heel lang gekampeerd kan en mag worden op het fraaie stukje strand van Zandvoort.

De lokroep der zee

interview van Lou Polak (oud voorzitter KVA) met Bartha Timmermans, de oma van Yvonne Harteveld-Timmermans

Voor velen heeft de zee een magnetische aantrekkingskracht, zeker voor de kerngezonde en zeer ondernemende tante Bartha Timmermans (81). Vrijdag moest ze in de stad blijven om de zaken in orde te maken voor haar derde reis naar Amerika. Ditmaal geen vakantie maar een minder prettige onderneming. Haar zuster Annie, die reeds 28 jaar in Amerika woont, is ernstig ziek en heeft nog slechts enkele maanden te leven. “We willen haar nog zo graag zien, daarom ga ik met onze jongste zuster Toos ernaar toe”, vertelde de Watergraafsmeerse in de uitlopers van de Noordzee, alvorens een kloeke duik in de witte kopjes te nemen.

Ze werd zaterdagochtend wakker en kon het verlangen naar strand en zee niet onderdrukken en nam de trein naar Zandvoort. “Ik vind het bos fijn hoor, maar het strand trekt mij het meest. Dat zal ik wel van mijn moeder hebben. Die had tien kinderen, maar desondanks gingen we regelmatig naar het strand. Mijn vader niet, die hield niet van zand. Ruim 55 jaar heb ik op het strand gekampeerd, zelfs nog zestien jaar nadat ik in ’58 weduwe werd. Mijn zoon Henk heeft nog steeds een huisje op het strand en dat is natuurlijk erg fijn. Ook voor mij. Er is wel veel veranderd hoor. Weet je dat wij vroeger altijd op de fiets heen en weer moesten, daar hoef je tegenwoordig niet meer om te komen.

Ja, de zee trekt mij heel erg, die geeft mij rust en dat heeft een oud mens nodig. Nou ajuus, ik ga zwemmen…’.